Apartment 112
Project Info
Team
| Year: | 2017 |
| Client: | Behzad Monadizadeh |
| Built Area: | 4000 Sq.m |
| Status: | Constructed |
| Location: | Mehrshahr, Alborz, Iran |
| Architect in Charge: | Ali Naghavi Namini |
| Design Team: | Amir Lakpour, Khorshid Mazaheri, Siavash Ghorbani, |
| Mahan Mehrvarz, Pouyan Bizeh, Shirin Moshiri | |
| Lighting Architect: | Marzieh Mehrpoo |
| Structural Engineer: | Arash Mahdavi |
| Mechanical Engineer: | Mohammad Allahyari |
| Electrical Engineer: | Javid Parvizi |
| Executive Manager: | Behzad Monadizadeh |
| Photographer: | Farshid Nasrabadi |
Apartment 112, with 18 residential units and the total area of 4000 square meters has been constructed on a land of 2500 square meters.
The ground floor is dedicated to the entrance lobby, multi-purpose hall, the parking lot, janitorial room, and mechanical room. Apartment units are located on the three upper floors. Each floor is comprised of six independent units and the unit areas vary from two-bedroom 110 square meters to three-bedroom 190 square meters. The building structure is a concrete framework and each unit’s installation is independent and made of split and package units. The project’s construction started in 2014 and finished in 2016.
With the increasing development in urban construction and mass production, meeting the diverse needs of residents is one of the major challenges in the planning and the design of such complexes. Generally, architects do not have detailed information about the specific needs of future residents, thus the architect’s role transforms from a designer to a planner and the final pattern of housing will be achieved from the meeting of design and planning in such projects.
A variety of patterns and residential spaces in response to residents’ social diversity are some of the most important ideas of the project. This helps to address a larger population and provides better adaption with the various requirements of the residents. However, based on the studies, the apartments that are comprised of two and three bedrooms are the best solution. Therefore, spatial organization and arrangement of the interior spaces were studied and different alternatives for spatial patterns were designed.
Due to the mass size, the creation of a space of interaction, between people and the building, with a proper human scale was one of the serious challenges. This unsolved problem can be seen clearly in the adjacent buildings to the project site. Therefore, to create a human-scale space, the integrated mass was transformed into a composition of smaller masses namely smaller apartments. In other words, this helps to improve the concept of neighborhood and the residents’ sense of belonging to their semi-public apartments. Furthermore, to improve the apartment’s social notion, the building’s façade was designed diversely. It means each façade’s material (stone or wood) outlines clearly a private realm.
Vertical access in apartments is comprised of a staircase and elevator and usually, the allocated space to this zone is reduced to a minimum in favor of the unit’s salable net area. Consequently, the important role of these spaces in the provision of the public realm between private units and the creation of neighborhood units gradually gets pale. In this project with the help of urban criteria potentials, the staircase and elevator were combined and widened, and organized as a central atrium. Therefore, this created a proper space for defining the apartments’ neighborhoods and providing the apartments’ accessibility.
آپارتمان 112، مجموعه‌ای با تعداد 18 واحد مسکونی به زیربنای کل 4000 متر‌مربع است که در زمینی به مساحت 2400 متر‌مربع در فاز اول مهرشهر کرج بنا شده‌است. طبقه همکف به فضاهای عموی شامل لابی ورودی، سالن چند منظوره، پارکینگ، سرایداری و موتورخانه اختصاص دارد و در سه طبقه فوقانی واحدهای آپارتمانی مستقر شده‌اند و هر طبقه شامل 6 واحد مستقل است. متراژ واحدهای آپارتمانی متغییر بوده و از واحدهای دو‌خوابه 110 متر مربعی تا آپارتمان سه‌خوابه 190 متر مربعی را شامل می‌شود. سازه ساختمان از نوع اسکلت بتنی است و تاسیسات هر واحد بطور مستقل و ترکیب اسپیلیت و پکیج یونیت است. ساخت این مجموعه از سال 1393 آغاز گردید و در سال 1395 پایان یافت. ایده‌های طراحی در پروژه آپارتمان 112 به شرح زیر است:
الگوهای متفاوت سکونت
تنوع الگوها و فضاهای سکونتی در پاسخ به گوناگونی اجتماعی ساکنین، یکی از مهمترین ایده‌های توسعه طرح و برنامه پروژه محسوب می‌گردد تا به این ترتیب بتواند گروه بیشتری از جامعه را مخاطب قرار داده و انطباق بهتری با نیازهای گوناگون ساکنین به عمل آورد. البته با توجه به نیاز کلی مطالعه‌شده، عموما آپارتمان‌هایی با تعداد 2 یا 3 اتاق خواب بهترین پاسخ خواهد‌بود ولی نحوه سازماندهی فضایی این آپارتمان‌ها و چینش زیر فضاهای داخلی آنها مورد مطالعه قرار‌گرفت و گزینه های مختلف برای الگوی فضایی طراحی شد.
تعامل حیاط (فضا) و ساختمان (توده)
یکی از مهمترین ویژگی‌های فضای سکونت‌گاهی در باغ‌شهرها و همچنین در مهرشهر، اهمیت فضای باز و سبز سکونت‌گاهی است. ارتباط خانه با حیاط و یا باغ، مستقیم و بی‌واسطه بوده و سپری نمودن ساعاتی از شبانه روز در فضای باز در زندگی روزمره نقش مهمی داشته‌است. لذا در این پروژه سعی شده است با وجود تراکم زیاد ساختمانی و جمعیتی، نقش فضای باز سکونتی مطالعه شود و مجموعه از تعامل ساختمان با حیاط، چه در حوزه‌های عمومی و چه در حرایم خصوصی، سازمان یابد. به این ترتیب، با استفاده از ظرفیت‌های ضوابط شهری مهرشهر، گزینه‌های مختلف ترکیب فضای باز و بسته و با هدف فراهم شدن بهترین نور خورشید، دید و منظر برای تک‌تک آپارتمان‌ها مطالعه گردید تا بهترین ترکیب حیاط و ساختمان شناسایی گردد. البته لازم به ذکر است که شرایط اقتصادی پروژه، با کنترل مساحت و تعداد دسترسی‌های افقی و عمودی، تاثیر زیاد در گزینه نهایی ترکیب همسایگی داشته‌است.
از مهمترین حیاط‌های مجموعه می‌توان حیاط شمالی و به عبارت دیگر حیاط ورودی مجموعه را نام برد. در این فضا، علاوه بر حیاط، قسمتی از حجم زیر توده ساختمان عقب‌نشینی کرده‌است و به این ترتیب با فراهم ساختن یک فضای سرپوشیده، مقدمات ورود به مجموعه را فراهم ساخته‌است. در این حیاط ورودی، به تبعیت از الگوی باغ‌شهری مهرشهر، حیاط از معبر عمومی نه با دیوار، بلکه با فضای سبز و حصار کوتاه تفکیک شده‌است و حیاط را به صورت یک فضای نیمه عمومی و در معرض دید عموم به شهر معرفی می‌نماید.
تنوع ترکیب حجم و نما
با توجه به عرض توده ساختمان (24 متر) و ارتفاع 4 طبقه‌ای ساختمان، اندازه توده مجموعه، مقیاس مناسبی را برای تعامل با مخاطبان ساکن و یا رهگذر فراهم نمی‌سازد. این مساله به خصوص در بناهای مجاور این پروژه که با این الگو ساخته اشده‌اند قابل لمس است. از این رو با هدف انسانی‌تر شدن مقیاس فضا، توده یکپارچه، به ترکیب توده‌های کوچکتر تبدیل شده‌است و تک بنای بزرگ معماری، به همسایگی آپارتمان‌های کوچکتر تجزیه شده‌است. به عبارت دیگر با افزایش استقلال گروه‌های کوچکتر آپارتمان‌ها، علاوه بر تعریف ترکیب شهری و ارتقای مفهوم همسایگی، تعلق خاطر ساکنین نیز به مجموعه‌های نیمه‌خصوصی‌تر خود افزایش یافته‌است. همچنین برای ارتقای مفهوم اجتماعی آپارتمان‌ها، پوشش نما نیز متنوع طراحی شده‌است تا هر پوشش (سنگ یا چوب) قلمروهای مخصوص را بهتر تعریف و تفکیک نماید.
نقش دیوار در کنترل اشراف
دیوار یکی از مهمترین عناصر تعریف فضا در معماری است. این عنصر علاوه بر وظیفه تعریف فضا، در فرهنگ‌های مختلف هویت‌ها و نقش‌های متعدد دیگری نیز به خود می‌گیرد. یکی از کلیدی‌ترین نقش‌های آن در معماری ایرانی، حصار و تعریف محدوده زندگی و کنترل اشراف محیط به محل زندگیست. لذا در این پروژه نیز با هدف کنترل اشراف و تفکیک حوزه‌های خصوصی از عمومی، دیوار با بافت آجری نقش‌آفرینی کرده‌است و در جداره حیاط‌های بین آپارتمان‌ها و با هدف کنترل دید اتاق‌ها و تراس‌ها فرم یافته است.
آتریوم مرکزی به جای کیس پله
سامانه ارتباط عمودی در آپارتمان‌های مسکونی شامل دستگاه پله و آسانسورها هستند. عموما فضای اختصاص‌یافته به این حوزه، به نفع افزایش متراژ خالص و قابل فروش آپارتمان‌ها، به حداقل ممکن کاهش می‌یابد و لذا نقش مهم این فضا‌ها در تامین حوزه عمومی بین واحدهای خصوصی و تعریف واحد همسایگی بسیار کم‌رنگ می‌گردد. در این پروژه با توجه به شرایط پروژه و با کمک از ظرفیت‌های ضوابط شهری، کیس پله و آسانسور با هم تجمیع شده و عریض‌تر شده است و به صورت یک آتریوم مرکزی سازمان یافته‌است و به این ترتیب فضای مناسب برای تعریف همجواری آپارتمان‌ها و تامین دسترسی آپارتمان‌ها را فراهم ساخته‌است.